میلونگا - Milonga
زندگینامه میلونگا - Milonga
بین سالهای ۱۸۸۰ تا ۱۹۳۰ میلادی تقریباً ۶ میلیون مهاجر وارد آرژانتین شدند.
بیشتر این مهاجران برخاسته از جنوب اروپا بودند که با توجه به سیاست مهاجرپذیری آرژانتین و به دنبال زندگی بهتر به این کشور رفتند.
پس از اینکه با مقاومت زمینداران بزرگ، اصلاحات ارضی با شکست روبرو شد وضعیت اقتصادی در این کشور رو به وخامت گذاشت
و فقر و بیکاری گسترش یافت. اقوام مهاجر به آرژانتین سازها و رقصهای خود را نیز با خود به این کشور بردند.
در بنیاد رقصی که بعدها تانگو نامیده شد، عناصر یا اِلمانهای رقص "مازورکاًی لهستانی و ساز "آکاردئون بایان"آلمانی ها و رقصهای دیگری چون والس، لندلر دیده میشود.
از ترکیب بسیاری از عناصر فرهنگی مهاجران در سالهای پایانی قرن نوزدهم نخست نوعی موسیقی به همراه آواز به نام میلونگا "Milonga" به وجود آمد که با رقص همراه شد.
فلوت ، گیتار و آکاردئون که بعدها هم پیانو به آن اضافه شد، عناصر اصلی این موزیک را تشکیل میدادند. این موسیقی در محلات کارگری، فقیر و کافههایی "بدنام" نواخته میشد. در سال ۱۹۰۰ میلادی پاپ پیوس دهم رقص تانگو را جزو گناهان اعلام کرد و این نوع رقص برای افراد مؤمن ممنوع اعلام شد.
این درحالی بود که تانگو در آن زمان به یک رقص مردمی تبدیل شده بود. کازیمیرو آیین، از رقصندگان مشهور آن زمان به رمسفر کرد و با اجرای یک رقص به همراه منشی سفارت آرژانتین در مقابل پاپ موفق شد نظر او را تغییر دهد. پس از آن پاپ تصمیم خود را پس گرفت. تا دهها سال رقص تانگو در میان اشراف حاکم بر آرژانتین رقص افراد فقیر و بی سروپا محسوب میشد. قبل از آغاز جنگ جهانی اول ، تانگو به اروپا راه یافت و نخست پاریس را تصرف کرد. در آن دوران آنچه در پاریس پذیرفته میشد، "شیک" به حساب میآمد و رقصیدن تانگو در پاریس باعث شد نظر اشراف آرژانتین به این رقص تغییر کند.
تانگو در پاریس محدود نماند و تب آن دیگر کلان شهرهای اروپا را نیز فرا گرفت. معلمان رقص انگلیسی با ایجاد تغییراتی در حرکات تانگو نوعی از "تانگوی اروپایی" به وجود آوردند که هنوز هم جزو رقصهای استاندارد محسوب میشود.
اجرایی ببینید از میلونگا اثر Cardoso
فرمهای دیگری هم از تانگو همچون "تانگوی موریس" و "تاانگوی استانلی" درنیویورک بهوجود آمد که نتوانستند دوام زیادی داشته باشند. تانگو در سال ۱۹۱۵ به فنلاند رسید و از محبوبیت بسیاری برخوردار شد تا حدی که نوع بومی شده آن به "تانگوی فنلاندی" معروف است. در فنلاند فستیوالهای تانگوی بسیاری برگزار میشود. تانگو در سال ۱۹۱۱ به دربارنیکلای دوم درروسیه راه یافت.
"تانگو" دردهه ۱۹۳۰، از یک رقص تمرکز یافته در موسیقی به یک نوع رقص همراه با ترانه بزمی و شعر تغییر یافتهاست، و با خوانندگانی همچون کارلوس گاردل، روبرتو گوینچه، هوگو دل کاریل، تیتا مرلو، و ادموندو ریورو. دوره طلایی "تانگو" (۱۹۳۰ تا اواسط دهه ۱۹۵۰) بازتابی از موسیقیهای جاز و سوئینگ در ایالات متحده بوده، ضمن آن که دارای مشخصات گروههای ارکستری نیز بوده، همچون باندهای اسوالدو پوگلیس، آنیبال ترویلو، فرانچسکو کانارو، و خوآن دی ارینزو. پس از سال ۱۹۵۵ "تانگو" با رهبری آستور پیازولا بیشتر به شکل روشنفکرانه و مستمع مدار تبدیل شد. امروزه تانگو دارای شهرت جهانی است، و پیشرفت آن موسیقی تانگو# نئو- تانگو| "نئو- تانگو" یک پدیده جهانی به همراه گروههایی نظیز تانگتو، باشگاه باجوفوندو تانگو| باجوفوندو و پروژه گوتان میباشد