روش سوزوکی

او موسیقیدان و مدرس ساز ویلن اهل ژاپن بود.

او بعد از جنگ جهانی دوم ، زندگی خود را وقف آموزش موسیقی به کودکان نمود. او عقیده داشت توانایی موسیقی، استعدادی ذاتی نیست بلکه قابلیتی است که می‌توان آن را پرورش داد. توانایی‌های کودکان در شرایطی که برای آن‌هاا آموزش صحیح و محیط فراگیری مناسب فراهم گردد، رشد خواهد کرد. او آموزش موسیقی را مانند آموختن زبان مادری می‌دانست.

سوزوکی این نظریه را در مورد اموزش ویلن به کاربرد و به کودکان تمام قطعات باخ و ویوالدی و موتزارت را آموزش میداد آن‌ها خیلی زود قطعاتی را که به وسیله شنیدن ملودی‌های کوتاه، که بارها و بارها تکرار می‌شدند یادگرفتند تا این که در نهایت می‌توانستند کل اثر را حفظ کنند.

در این روش بهترین سن شروع آموزش موسیقی ۳ یا ۴ سالگی است. در این شیوه نقش والدین بسیار اهمیت دارد.

در این شیوه نیازی نیست والدین موسیقیدان باشند، بلکه به آن‌ها قدم به قدم آموزش داده می‌شود تا به کودک در منزل کمک کنند. در روش سوزوکی تأخیر در نت خوانی و آشنایی با شکل‌های رایج موسیقی تا زمانی که مهارت‌های شنیداری و تکنیک نواختن ساز در کودکان تثبیت نشده، امری بدیهی است.همان گونه که آموزش دستور زبان و نگارش بعد از آن که کودک توانست سخن بگوید امکان‌پذیر است.

سوزوکی همچنین راز تدریس به کودکان خردسال، را دست یافت و انستیتوی تعلیم وتربیتی را تشکیل داد که شهرت جهانی یافت.

متد ­سوزوکی به تدریج به یک روش آموزش موسیقی ثابت تبدیل شد که بر اساس این اصل، همه کودکان دارای توانایی ذاتی هستند .

در نتیجه این توانایی را از طریق یک محیط پرورشی مناسب، می­ توان تقویت کرد.

استار، یکی از شاگردان سوزوکی میگوید که سوزوکی اصطلاح “روش” را دوست ندارد، زیرا او در سبک آموزش خود هرگز یکسان تدریس نمی کرد و معتقد بود معلمان و کودکان افراد منحصر ­به فردی هستند و روش های اموزشی منحصر به فردی نیز دارند.

­این استاد ژاپنی در این متد تمام جنبه های رشد کودکان را هدف خود قرر داد.­