موسیقی چندصدایی یا پُلی‌فونی

تا قرن دوم میلادی معمولا موسیقی و آواز در نوع تک صدایی(مونوفونی ) آن در کلیساها رواج داشت اما پس از مدتی برای جذاب تر و پیچیده تر شدن دعاهایی که با موسیقی اجرا می شد، موسیقی به سمت آهنگسازی و نواختن در جهت روشنفکرانه تر و پیچیده تر پیش رفت.

دو روش برای ایجاد چنین فضایی به کارگرفته می‌شد. روش اول که هموفونی گفته می شود ملودی توسط یک خواننده یا یک ساز اجرا می شود و آکوردها این ملودی را همراهی می کنند که از قوانین هارمونی در چیدمان آکوردها استفاده می شود . در فرم دوم که به آن پلی فونی گفته می شود، به ملودی اصلی چند ملودی افزوده می شود که هرکدام از این خط های ملودی در حرکت، فرود و فراز و اوج، و زمان بقا از یکدیگر مستقل هستد و در این روش از قوانین کنترپوآن بهره برده می شود.

چندصدایی یا پُلی‌فونی، شیوه‌ای است که در آن دو یا چند صدا در قالب ملودی های مستقل می‌باشند و هر کدام از این ملودی‌ها حرکت و روند خاص خود را در قالب یک مجموعه دارند. این ملودی ها با فواصل معین (نسبت به هم) و تابع قوانین هارمونی و چندصدایی(کنترپوآن) می‌باشند. دو یا چند ملودی در یک اثر چندصدایی در حقیقت عناصر و اجزای تشکیل دهنده یک اثر هستند که هم‌زمان اجرا و شنیده می‌شوند، مانند فوگ و انوانسیون ....

کانن یکی از فرم های چند صدایی است که در اصل به عنوان (فوگ به شیوه ی کانن) معروف بوده است.فوگ به معنی (فرار)، به این علت است که هر بخش آوازی، از بخش دیگر که قدم به قدم آن را بی نتیجه دنبال می کرده، می گریخته است و به (شیوه ی کانن) (یا مطابق قوانین) بدین مفهوم است که قوانین کانن باید در آن قطعه رعایت شود.

 کانن خرچنگی  بیان کننده ی کاننی است که بخش دوم آن مانند بخش اول است با این تفاوت که خط ملودی خود را از آخر به اول تم اجرا می کند. در این روش معمولا دو بخش کانن همزمان و با هم آغاز می شود.

در ویدیوی زیر شاهکاری از باخ در موسیقی چند صدایی خواهید دید که به زیبایی در هم تنیدن ملودی های مختلف را نشان می دهد.